Mija trzynaście lat od śmierci Wisławy Szymborskiej. Z Krakowem łączyła ją wyjątkowa więź

Trzynasta rocznica śmierci Wisławy Szymborskiej. „Najbliższe otoczenie zapamiętało ją jako osobą skromną, ceniącą spokój”

Wisława Szymborska zmarła 1 lutego 2012 roku w Krakowie w wieku 88 lat. W 2025 roku mija dokładnie trzynaście lat od śmierci wybitnej poetki, laureatki Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Kraków pamięta o jednej z najwybitniejszych postaci w swojej historii. Z miastem tym Wisława Szymborska była połączona silnymi więziami. Szymborska urodziła się 2 lipca 1923 roku w Prowencie, będącym dziś częścią Kórnika (woj. wielkopolskie). Od 1929 roku mieszkała w Krakowie, gdzie przeniosła się z rodzicami z Torunia. W Krakowie Szymborscy zamieszkali w kupionej kamienicy przy ul. Radziwiłłowskiej 29 na Starym Mieście. Wisława Szymborska naukę rozpoczęła w Szkole Powszechnej im. Józefy Joteyko przy ul. Podwale. Naukę kontynuowała w Gimnazjum Sióstr Urszulanek przy ul. Starowiślnej.

Po wybuchu II wojny światowej Wisława Szymborska uczestniczyła w nauce na tajnych kompletach. W 1943 roku podjęła pracę na kolei jako urzędniczka. Wszystko po to, aby uniknąć wywiezienia na roboty do Rzeszy. Szymborska poetycko debiutowała w Krakowie, w 1945 roku na łamach „Dziennika Polskiego” wierszem „Szukam słowa”. Oto jego końcowy fragment:

Bezsilna nasza mowa,

jej dźwięki nagie – ubogie.

Szukam wysiłkiem myśli,

szukam tego słowa –

ale znaleźć nie mogę.

Nie mogę.

Od 1945 roku Szymborska brała udział w życiu literackim Krakowa. W 1946 roku dołączyła do grupy literackiej „Inaczej” – podaje Grzegorz Gazda w publikacji „Słownik europejskich kierunków i grup literackich XX wieku”. W tym samym roku podjęła również studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Nie ukończyła ich z uwagi na trudną sytuację materialną. W 1953 roku Szymborska była jedną z sygnatariuszek Rezolucji Związku Literatów Polskich w Krakowie ws. procesu krakowskiego – podaje Wojciech Czuchnowski w publikacji „Blizna. Proces Kurii krakowskiej 1953”. Na ten temat wielokrotnie w przyszłości toczono później dyskusje. Rezolucja ta popierała skazanie na karę śmierci Edwarda Chachalicę (członek powojennego podziemia antykomunistycznego), Michała Kowalika (żołnierza Narodowej Organizacji Wojskowej) i ks. Józefa Lelitę, kapelana Narodowej Organizacji Wojskowej. Szymborska w latach 1945-1966 była członkinią Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1975 roku podpisała protestacyjny „List 59”. Wówczas czołowi intelektualiści sprzeciwili się zmianom w konstytucji, które zakładały wprowadzenie doń zapisu o kierowniczej roli PZPR i wiecznym sojuszu polsko-sowieckim.

Łącznie Wisława Szymborska wydała 13 tomików wierszy: „Dlatego żyjemy” (1952), „Pytania zadawanie sobie” (1954), „Wołanie do Yeti” (1957), „Sól” (1962), „Sto pociech” (1967), „Wszelki wypadek” (1972), „Wielka liczba” (1976), „Ludzie na moście” (1986), „Koniec i początek” (1993, 1996), „Chwila” (2002), „Dwukropek” (2005), „Tutaj” (2009) oraz – wydany pośmiertnie, niedokończony tom „Wystarczy” (2012) - podaje krakowski magistrat.

Przetłumaczono je na ponad czterdzieści języków. W 1991 roku Szymborska otrzymała Nagrodę im. Goethego, a w 1995 roku została laureatką Nagrody Herdera. W 1996 roku Wisława Szymborska została uhonorowana literacką Nagrodą Nobla.

Najbliższe otoczenie zapamiętało ją jako osobą skromną, ceniącą spokój. Nie uznawała pytań ingerujących w czyjąkolwiek prywatność, ani nie uważała za stosowne mówić o sobie. Źle znosiła wszelkie ostentacje czy celebry, stąd też ogłoszenie jej laureatką literackiego Nobla stanowiło w jej życiu cezurę, nazywaną przez przyjaciół „tragedią sztokholmską” – czytamy na łamach opracowania UMK. 

Wisława Szymborska zmarła w wieku 88 lat, 1 lutego 2012 roku w czasie snu w swoim mieszkaniu w Krakowie przy ul. Piastowskiej. Informację o jej śmierci przekazał jej sekretarz Michał Rusinek.

Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie. To tutaj pielgrzymują miliony wiernych