![Obchodzimy Światowy Dzień Zwierząt Bezdomnych. Niektóre są czystą kartką [ROZMOWA]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-wXWx-CRzQ-KKrw_pies-ze-schroniska-300x250.jpg)
To jeden z najpiękniejszych dworów w Małopolsce. Wiąże się z nim przerażająca historia
Świdnik jest jedną z najciekawszych małych miejscowości na mapie województwa małopolskiego. Jest położony w powiecie limanowskim, w gminie Łukowica. Według Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań z 2021 roku, na którego dane powołuje się portal Polska w Liczbach, wieś zamieszkuje 970 osób, z czego 48,5 proc. mieszkańców stanowią kobiety, a 51,5 proc. ludności to mężczyźni. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa nowosądeckiego. Pierwsze wzmianki o Świdniku pochodzą z początku XIV wieku. W 1326 roku został odnotowany jako wieś rycerska.
Najcenniejszym zabytkiem w Świdniku jest zespół dworski, będący częścią Szlaku Architektury Drewnianej w Małopolsce. Budowę dworu w 1752 roku rodzina Wielogłowskich herbu Starykoń z podsądeckich Wielogłów. Jest to drewniana konstrukcja, zbudowana na zrębie, tynkowana i bielona. Budynek jest parterowy z facjatą od tyłu, a na narożnikach ma kwadratowe alkierzyki. Dwór otacza ogród, w którym znajdują się pozostałości zboru braci polskich, wzniesionego w XVI wieku przez Marcina Rogowskiego.
Na początku XVII wieku na tamtejszych ziemiach doszło do makabrycznych wydarzeń. Chłopi z Łącka, Ochotnicy i Kamienicy napadali na miejscowe dwory. Nie oszczędzili również zboru w Świdniku. Jak głosi tradycja, kaplica dworska miała zostać wzniesiona na zbiorowym grobie zamordowanych braci polskich.
Począwszy od XIX wieku, właściciele dworu zmieniali się wielokrotnie. Ostatnią właścicielką majątku była Marianna z Walterów Śmiałkowska, która po II wojnie światowej, w 1946 roku, została wysiedlona. Przez kolejne lata budynek był siedzibą władz gromadzkich, szkoły, ośrodka wypoczynkowego Akademii Medycznej w Krakowie, a także Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. W 1991 roku zespół dworski przejęła Gmina Łukowica, która rozpoczęła jego dzierżawę właścicielom prywatnym. Następnie zabytkowy kompleks odzyskał spadkobierca, która w 2002 roku sprzedał go Twardowskim ze wsi Owieczka.
