Ta małopolska wieś kiedyś należała do szlachty. Swoją nazwę zawdzięcza zamieszkującym ją zwierzętom [GALERIA]

Bobrek jest jedną z najpiękniejszych wsi w Małopolsce. Jej nazwa wywodzi się od bobrów

Bobrek, wieś położona w województwie małopolskim nad brzegiem Wisły, posiada bogatą i wielowiekową historię, której ślady widoczne są do dziś. Jej metryka sięga głębokiego średniowiecza, a pierwsza pisemna wzmianka o miejscowości, zapisana po łacinie jako Bobrek, Bobreg, pochodzi z 1390 roku. Nazwa, będąca zdrobnieniem od słowa „bóbr”, jednoznacznie wskazuje, że niegdyś tereny te obfitowały w siedliska tych zwierząt.

Początkowo wieś stanowiła własność szlachecką. Do 1390 roku należała do Mikołaja Strzały z Bobrka. Już na początku XV wieku miejscowość stała się areną ważnych wydarzeń. W 1402 roku Dziersław Karwacjan „iuvenis” oraz Jan Ligęza toczyli spór sądowy o granice Bobrka z sąsiednim Libiążem. To właśnie Jan Ligęza, późniejszy uczestnik bitwy pod Grunwaldem, gdzie dowodził własną chorągwią, wzniósł tu w 1408 roku obronny zamek. Po jego śmierci Bobrek na długie lata stał się częścią dóbr potężnego rodu Ligęzów herbu Półkozic. Znaczenie polityczne wsi potwierdza fakt, że w 1439 roku Piotr z Bobrka był jednym z sygnatariuszy aktu konfederacji Spytka z Melsztyna.

W późniejszych wiekach zamek w Bobrku zyskał złą sławę, stając się siedzibą zbójców. Kres ich działalności położyły dopiero działania podjęte za panowania króla Zygmunta III Wazy. W burzliwych latach 1768–1772 w miejscowości stacjonowały oddziały konfederatów barskich. Po rozbiorach Polski, w 1795 roku, Bobrek znalazł się w granicach zaboru austriackiego. Pod koniec XIX wieku „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego” odnotowywał, że wieś liczyła 882 mieszkańców w 156 domach i zajmowała obszar ponad 2500 morg, z czego znaczną część stanowiły lasy.

Świadectwem bogatej przeszłości Bobrka są liczne zabytki. Do najważniejszych należy zespół pałacowy, obejmujący neoklasycystyczny pałac Sapiehów (wcześniej należący do rodów Potulickich i Ogińskich), oficynę oraz park. Choć dziś pałac jest zniszczony, wciąż robi ogromne wrażenie. Obok niego zachował się unikatowy, drewniany spichlerz z XVIII wieku oraz historyczne czworaki, w których mieści się muzeum etnograficzne. Dopełnieniem dziedzictwa architektonicznego wsi jest zabytkowy zespół kościoła parafialnego pw. św. Trójcy, który przez wieki stanowił centrum życia duchowego lokalnej społeczności.