Pandemia i przedłużająca się izolacja mają destrukcyjny wpływ na psychikę najmłodszych

Najmłodsi stają się zamknięci, apatyczni, zdarzają się również przypadki depresji. 

Oczywiście nie można generalizować. To wszystko zależy od tego, jak dzieci spędzają czas z rodzicami. Jeżeli ci są aktywni, poświęcają czas, to dzieci dobrze znoszą tą zmienność. Jeśli dużo pracują, nie mają czasu, to zaczynają się trudności. Dzieci łatwiej wpadają w złość, jest im ciężej nawiązać prawidłowe relacje, więc i konfliktów jest więcej. Ale też jest smutek, apatia, jest im trudno określić swoje emocje. Spotykam się też z objawami depresji, że dziecko mówi wprost, że nie chce żyć - relacjonuje krakowska psycholożka Natalia Sobolewska. 

Poważne zmiany nastroju zauważyła u swoich córek Kasia, mama trójki dzieci.

Starsza córka ma 18 lat. Zamyka się w pokoju, jest częściej smutna, obserwuję, że czasem płacze. Czuje, że czas ucieka, nie spotyka się ze znajomymi. Z kolei młodszą córkę coraz ciężej oderwać od komputera, trudniej jej wypełniać obowiązki domowe - wyjść z psem czy wyrzucić śmieci. Irytuje się, jest rozdrażniona. Niepokoi mnie to, że będzie to miało długofalowe skutki - martwi się. 

Sami najmłodsi przyznają, że pandemia i niemal roczny lockdown to dla nich wyjątkowo trudny okres.

Czuję osamotnienie, bo w zasadzie z nikim się nie widuję, a znajomych mam dużo, smutek i też złość, bo w końcu nam też jest ciężko, a inni się nami nie interesują, a mamy ciężko, też jesteśmy na tym świecie. Zdalna praca, to coś, z czym spotykamy się pierwszy raz. Jesteśmy dziećmi i czasem nam trudno wszystko zrozumieć, "ogarnąć". Wiem, że wszystkim nam jest ciężko, moi koledzy i koleżanki mają podobne zdanie - żali się Ignacy, uczeń 5. klasy jednej z krakowskich podstawówek.  

Zdaniem psychologów, powrót do stacjonarnej nauki po trwającym bez mała rok lockdownie będzie kolejnym wyzwaniem, z którym dzieci, rodzice, a także nauczyciele będą musieli się zmierzyć.